23 juli 2024
Na een fijne nacht, maar toch met een iets te harde matras, in het hotel Le Florissant, namen we het busje terug naar de luchthaven. We hadden een probleempje met onze valiezen voor het Maendeleo. Maar, na 2,5 uur is het ons gelukt ze mee te kunnen nemen! Geduld kan je dus zeker leren, en dat doen we hier zeker. Eind goed, al goed vertrekken we met ALLE valiezen richting Tanzania. We keken op van de levendigheid op de straten, de winkeltjes aan de kant van de weg en sommige uitzichten die we tijdens de busrit zagen. We telden het aantal zebrapaden en verkeersborden en kwamen er al snel achter dat de claxon hier een andere functie heeft dan bij ons. De sfeer in het busje zat goed, we oefenden al snel ons nummer 'oya lélé' dat we zullen zingen aan de scouts. Soms hadden we het toch wat moeilijk met de dingen die we ervaarden. We werden vaak aangekeken, waarop we moeilijk wisten hoe te reageren. Op een moment liep er een piepjong jongetje achter ons busje aan, smekende om geld. Dat kwam wel echt binnen. We hebben er net tijdens ons reflectiemomentje van de dag wel over kunnen babbelen, maar nemen het zeker mee in ons rugzakje naar huis.
We aten ons ontbijt (lees: middageten) ergens gezellig in Burundi. We kregen pannenkoeken met omelet, een paar stukjes brood, een slaatje en worstjes voorgeschoteld. Vertrekken mochten we nog niet, want de straat werd afgezet door de politie omdat de burgemeester langsreed gevolgd door twee gewapende auto's.
Voordat we nog maar aan de grens aankwamen, kregen we toch al 4 keer controle van de politie. Gelukkig is ons busje in orde en weten onze chauffeurs er ons zeker goed in te begeleiden, moest dat nodig zijn. Aan de grens stonden de scouts op ons te wachten. Het was een moment van vreugde, want zij waren daar ook al van 's ochtends vroeg aan het wachten. De grenscontrole was ook weer een momentje van geduld. Op een rijtje zaten we daar dan te wachten tot onze namen werden afgeroepen, met zeer grappige uitspraken van namen als gevolg. Hoe je Kimberly en Luna of Diete en Lore door elkaar kunt halen, blijft voor ons toch een vraagstuk. Allemaal een stempel rijker op ons paspoort, stapten we ons busje in, met meer volk dan voorheen, want de scouts reden met ons mee! De ambiance was aanwezig! Iedereen kon horen dat we aangekomen waren. De laatste twee uurtjes in de bus, met een mooie zonsondergang, vlogen voorbij. Aangekomen bij het Maendeleo werden we voltallig opgewacht, ookal was het al donker en vijf uur later dan onze verwachte aankomst. De gastvrijheid was verwonderend. We moesten allemaal in een rijtje gaan staan tegenover de scouts. Zij voerden een ceremonie uit voor onze inwijding als scouts van het Maendeleo. Iedereen kreeg een mooi, rood en groen, sjaaltje. We maakten al een eerste babbeltje en verdeelden onze kamers. Niet veel later werden we aan het avondeten verwacht. We aten patatten (zoals Luna het zo mooi zegt) met een soort chinese kool. Dat smaakte na een lange dag. Als dessertje kregen we nog een watermeloen.
Uitgeput deden we ons reflectiemomentje van de dag. Hierna zochten we een internationale lader voor de blogpost en zijn we nu alweer op dit moment beland. Iedereen is zich aan het settlen en enthousiast voor onze eerste échte dag hier met de scouts!
Groetjes
Sterre en Lore
Comments